به نام خدا

بحث بر سر حذف  یارنه بحثی کارشناسانه و علمیست.با مطالعه در اقتصاد چندین کشور به این نتیجه رسیدم که در هیچ کجا یارانه به طور کامل قطع نشده بود.ولی بحث کشور ما به جز حذف خود  یارانه حس عدم اطمینانیست که بر اکثریت افراد  کشور نسبت به پرداخت وجه این یارانه ها به مردم توسط دولت حاکم شده است.زیرا مردم در طی این ۴ سال نتوانستند درآمد نفتی بی نهایتی که عاید این دولت شد را در خانه های خود حس کنند حالا که این منبع به انتهای خود رسیده که دیگر جای خود دارد.

بحث بر سر این است که نقدی کردن یارانه بر اساس نظر این دولت به مصرف منتهی میگردد در صوزتی که باید یارانه در راه تولید بیشتر و تعادل بیشتر شرایط اقتصادی خرج شود تا بتوان نام عدالت را بر آن گذاشت.نه اینکه در سفرهای استانی کودکان را به صف کرد و درکف دست آنها گذاشت.و این یک اقتصاد گدا پروری است که در دولت نهم بسیار بارز گردیده است.هزینه کردن یارانه در بخش تولید باعث جلوگیری از تورم و کاهش آن و همچنین رشد اقتصاد ملی ایران میشود.به نظر بنده اجرای درست این طرح بین ۵ تا ۱۵ سال به طول میانجامد زیرا ما در کشوری هستیم که قریب به ۵۰سال است که حامل های انرژی را به صورت یارانه ای مصرف میکنیم و از این مردم با این سبقه ی طولانی در مصرف یارنه نباید انتظار ترک کردن این عادت ظرف یک یا دو سال داشته باشیم چون ترک عادت موجب مرض است و این کار میتواند شوک روانی تورمی بسیار شدیدی در کشور ایجاد کند.

در انتها یادآور میشوم که هیچ کس با هر دید و نظری مخالف با نفس این کار نیست و آن چیزی که وحشت به دل می آورد کارهای بدون برنامه ریزی ای است که طی این سالها از این دولت دیده ایم.یک لحظه غفلت در پیگیری این کار ما را مدیون آیندگان خواهد کرد.