اندکی تامل کنیم

در دوران کودکی و نوجوانی هیچگاه دوست نداشتم خلبان شوم،چون فکر میکردم خلبانها با پرواز بر فراز مردم مردم را کوچک و حقیر میبینند وخود را بالاتر از همه و نزدیکتر به خدا میدانند.حتی لحظه ای به خود اجازه نمیدادم که در مورد شغل خلبانی فکر کنم هر چند خوب میدانستم که همه ی خلبانها اینگونه نیستند.در مورد موضوع علم بهتر است یا ثروت زیاد انشا مینوشتم،و هر دفعه برای اینکه نمره ی خوبی از انشا بگیرم علم را بر ثروت برتری میدادم.مدرسه به ما دانش آموزان آموخته بود:راه بیست گرفتن این است که حرفی بزنی که دیگران خوششان بیاید و لزومی ندارد حتما به آن حرف عمل کنی یا عقیده واقعی ات باشد.

راستش از قدرت هم بدم نمی آمد،چونمی دانستم اگر قدرت باشد،ثروت هم هست،و اگر ثروت باشد علم هم هست و اگر مدرک باشد ارتقا هم هست و اگر ارتقا پیدا کنی در نهایت قدرتت افزون میشود.

همیشه دوست داشتم که با رای مردم مسولیتی را در دست بگیرم و از اینکه مردم به من رای بذهند لذت میبردم،اما لذتش کافی نبود، لذتش فقط چند روز طول میکشید.این را در انتخابات دبیرستان و دانشگاه تجربه کرده بودم.بعد از این لذت ،آنچه میماند((تعهد بود مسئولیت و پاسخگویی))

خدا کند که نیاید!

ای کاش در همان دوران بچگی ام باقی میماندم و خیلی از چیزهایی که الان درک میکنم را درک نمیکردم.ای کاش سال 84 ندای عدالتی که سر داده شد را از یاد میبردم،راستش به عدالت هم بدبین شده ام.ای کاش فراموش میکردم که چه قولهای قشنگی به مردم داده شد،درست به یاد می آورم که میگفتند((رجایی دیگر است))

خدا کند که نیاید!

فکر میکردم که اگر بیاید رشوه و زیر میزی(هدیه)در سطوح مدیریتی جامعه پایان می یابد و ارزش ها جایگزین روابط میشوند.فکر میکردم مدیران پاسخگو میشوند عدالت در پایین ترین سطح خود تجلی پیدا میکند.

خدا کند که نیاید!

چون وقتی که به یاد ندای عدالتش می افتم و برداشتهای بچگانه ای که از این شعار ها داشتم و میبینم که بسیاری از کارهای عمرانی در هاله ای از ابهام ناتمام است یا شروع نشده است.راستی اگر بیاید و ببیند که آب از آب تکان نخورده،چقدر خجالت میکشد!اصلا میکشد یا نمیکشد؟شاید هم حس خلبانی دوران کودکی ام را دارد و بنابر این لزومی بر پاسخگویی به مردم در خودش احساس نمیکند.

خدا کند که نیاید!

ای کاش میدانست که رای گرفتن به جز لذت ،مسولیت هم دارد،مسولیت در برابر میلیونها انسان که چشم به تغییرات چهار ساله شهر خود دوخته اند و جز سراب چیزی نمیبینند و از مسولین جز عدد موهوم 60 درصد اجرای مصوبات چیزی نمیشنوند.

و اما خدا کند که نیاید...

با تشکر  از مرتضی پیمانی